‘Padre’ Renaat De Paepe leidt onze parochie sinds eind 2005. Zijn 10-jarig apostolaat werd recent gevierd in de Sint-Agathakerk. Naar aanleiding hiervan publiceren we hieronder tekst en interview afgenomen door Chris met Padre Renaat. Het verscheen eerder dit jaar op het blog van het Dekenaat Oosterzele bij zijn 70e verjaardag. Gefeliciteerd Padre!

Lees hierover ook:

• dankwoord Wim De Vis, voorzitter Kerkfabriek
• landskouterse post van januari 2006 met welkomstwoorden Padre Renaat

Padre Renaat wordt gevierd in de Sint Agathakerk met het Martinuskoor uit Massemen

Renaat heeft geen kinderen of kleinkinderen, maar hij beschouwt de ganse parochiegemeenschap als zijn familie, waar hij sterk mee verbonden wil zijn en zorg wil voor dragen.

Je bent bijna 70, en nog steeds super actief. Vind je het rechtvaardig dat priesters zo’n hoge pensioenleeftijd hebben?

Ik ben gepensioneerd sinds mijn 65 jaar. Wat ik nu doe is vrijwilligerswerk. Het werk dat ik deed voor defensie is weggevallen. Landskouter bleef en er kwamen 5 parochies bij. Zolang ik een goed gevoel heb bij wat ik samen met heel veel mensen mag doen aan parochie-opbouw en mag rekenen op de medewerking van velen wil ik mijn opdracht blijven voortzetten: mensen samenbrengen rondom de Heer Jezus en samen zijn goddelijke weg gaan.

Landskouter is het uitverkoren dorpje om te wonen en priester te zijn. Eisen 6 parochies niet te veel verantwoordelijkheid?

Ik woonde al in Landskouter toen ik legeraalmoezenier was. Het is een klein dorp waar ik vlug thuis was en bij veel mensen een ‘beetje thuis’ vond. Van hieruit werkte ik en sprong af en toe in voor het verzorgen van vieringen in ons dekenaat.

Daarna zijn er de 5 parochies gekomen. Mijn taak was om daarmee één gemeenschap te vormen. De plaats van samenkomen was daarbij niet belangrijk, wel het samen zijn rond de Heer Jezus.

Is het moeilijk om je in te leven in de verschillende parochies?

Mij inleven en alle mensen echt leren kennen is niet mogelijk. Maar je ontmoet mensen bij verschillende gelegenheden, jonge mensen bij catechesevorming, in schoolvieringen; je ontmoet oudere mensen bij huwelijks- en doopvoorbereidingen, je komt in contact met families naar aanleiding van een sterfgeval, en dan zijn er de feestmomenten van organisaties en buurten… Ik kan geen systematische huisbezoeken doen, maar waar ik gevraagd wordt voor een babbel, een aangelegenheid, of zo maar dan ga ik daar graag op in. Iedereen is ook welkom bij mij thuis.

Je wordt graag Padre genoemd in plaats van Mr Pastoor… is dat een beetje heimwee naar het leger?

Van “Mijnheer Pastoor” houd ik niet, dat woord veronderstelt een zekere afstand en die wil ik niet. Ik ben eerst en vooral een mens tussen vele andere mensen, een gelijke, en ik respecteer iedereen die ook gewoon mens wil zijn. Daarnaast ben ik een gelovig mens die Godsverbonden leef, en wiens Zoon mijn leven kleur geeft. Daarom respecteer ik ook iedereen die leeft vanuit zijn eigen inspiratiebron, als christen gelovig, als anders-gelovige, als niet gelovige… Samen kunnen we zo veel meer.

Als gelovige ben ik priester gewijd om andere mensen voor te gaan en de vreugde te leren smaken van te leven in het spoor van Jezus. Dat is ook de opdracht die de bisschop mij heeft toevertrouwd. Mens zijn met en voor andere mensen.

Toen ik bij defensie werkte werd mij de naam padre lief, en vooral de diepe betekenis die in dat woord schuilt: papa, vader…

Je hebt een stuk van je loopbaan bij het leger doorgebracht. Had je het niet moeilijk met wapens en gevechtsstrategie?

Neen. Omdat ik wist dat ik me tussen een groep mensen bevond die wapens gebruiken op een moreel verantwoorde manier. Geen aanvalswapens, maar verdedigingswapens bedoeld voor de inzet voor vredesdoeleinden. Onze soldaten worden in die zin opgeleid en gevormd. De inzet van onze soldaten wordt bepaald door de wil van ons volk, vertegenwoordigd door onze regering en ons parlement.

Je bent geboren in het jaar dat de oorlog eindigde, er kwam vrede. Is wereldvrede volgens jou bereikbaar?

Mochten alle mensen van goede wil zijn zouden conflicten beter geneutraliseerd kunnen worden. Die conflicten zijn er in heel onze samenleving: tussen volken en staten, maar ook in onze families en gemeenschappen. De  principes van de Franse revolutie “ vrijheid, gelijkheid, broederlijkheid”  kunnen de basis zijn van een harmonieus samenleven. Zolang er mensen zijn die niet tot hun recht komen, uitgebuit worden, op de vlucht moeten gaan, onteerd worden, in hun mens-zijn miskend, zolang zal er geweld zijn en zullen conflicten voorkomen. Alleen komen tot rechtvaardige en eerlijke situaties voor volken en gemeenschappen, komen tot eerlijke en rechtvaardige verhoudingen in gezinnen en families kunnen leiden tot een vrede- en vreugdevol samenleven. Daarbij is de grootste kracht  fouten kunnen herkennen en erkennen, maar eveneens fouten kunnen vergeven en vergeten. Bereid zijn alles weer “goed” te maken. Daarvoor is goede wil nodig en ik besef dat dit niet altijd een eenvoudige zaak is.

Paus Franciscus streeft momenteel naar een moderner kerk. Was je hem met die gedachte al niet voor?

Paus Franciscus wil de kerk niet moderniseren, hij wil terug gaan naar de essentie. Een wereldwijde geloofsgemeenschap rond de Heer Jezus met aandacht voor de armen, kleinen, misdeelden, vluchtelingen. Hij probeert het evangelie tot leven te brengen in alle eenvoud. Daarin zie ik een bevestiging van mijn visie op ‘samen-kerk-zijn’: geen machtskerk maar een kerk die dient, die het verschil maakt in onze wereld. Dat is niet modern, misschien komt het als nieuw, als modern over.

Je gaat regelmatig naar het “Heilig land”. Wat trekt je daar zo extreem aan?

Het “Heilig land” trekt mij niet aan. Wanneer ik mensen mag begeleiden naar het Heilig Land zie ik vooral de kans om mensen dichter te brengen bij het levensverhaal van Jezus en daardoor zijn persoon en zijn boodschap beter te begrijpen en te beleven. Het zijn niet de eeuwenoude stenen en overblijfselen die ons aantrekken.

Religie is zo oud als de mensheid, onder verschillende vormen. Beschouw je dan de katholieke godsdienst als de ene ware godsdienst?

Neen. God heeft zich op veel manieren aan de mensen geopenbaard. Het woord “religie betekent” samen-brengen.

Mensen kunnen bondgenoten zijn in geloof. En wanneer elkeen respect toont voor de geloofsovertuiging van de ander, dan kan hij of zij inzien dat God mensen roept uit alle culturen en in een veelheid van talen en rites geëerd en erkend wordt. Zijn Geest is overal aan het werk, en niet alleen in de katholieke kerk. Overtuigd zijn van de meerwaarde van eigen geloof en gebruiken leidt spijtig genoeg tot extremisme en zelfs tot dodelijk geweld.

Je carrière was zeer afwisselend. Aan welke periode denk je het liefst terug?

Aan geen enkele in het bijzonder. Ik was zeventien jaar werkzaam in het Internaat van het Sint-Lievenscollege in Gent, dertien jaar als pastoor in Baarle-aan-de-Leie en tezelfdertijd aalmoezenier bij de jeugddienst van de CM, nadien 10 jaar bij aalmoezenier bij defensie en nu reeds bijna tien jaar pastoor in Landskouter en vijf jaar voor onze nieuwe geloofsgemeenschap Klein-Land-van-Rode, dat de zes parochies omvat. Ik heb in alle periodes van mijn leven mij goed en gelukkig gevoeld. Ik laat mij door geen enkele situatie dit geluksgevoel afnemen, dat is ook mijn vrijheid.

Heb je nog grote reisplannen?

Mijn huidig engagement houdt een beperking in. Verre reizen trekken me wel aan maar ik moet mij houden aan kortere versies. Als ik er op uittrek met de motor kan ik eens alles achter mij laten en genieten van de landschappen. Het Zwarte Woud ligt mij nauw aan het hart, daar trek ik naartoe zoals vele mensen hier naar zee gaan.

Dank je wel Padre voor je openhartig gesprek. We hopen dat je je taak nog vele jaren kunt vervullen in goede gezondheid.