In dit jubileumjaar publiceren we in elke editie van de landskouterse post een artikel uit ons archief. Padre Renaat werd begin 2006 aangesteld als pastoor in Landskouter, maar was ook nog legeraalmoezenier en reisde regelmatig mee op internationale missie. Zo ook in 2006 toen Renaat mee ging op missie in het zuiden van Libanon, waar de Belgische soldaten deel uitmaakten van UNIFIL, de vredesmacht van de Verenigde Naties. Hij deelde toen zijn dagboek met ons. De vorige oorlog tussen Hezbollah en Israel was afgelopen.

Vrijdag 13 oktober 2006

Met kolonel Walter rijd ik vandaag naar El Naqoura waar het hoofdkwartier van de UN in Libanon gevestigd is. Het is een rit van anderhalf uur, van het bergland naar de zee, met prachtige vergezichten, onder een stralende blauwe hemel, door dorpen en gehuchten waar de oorlog hevig gewoed heeft. Ik was in Kosovo en zag de sporen van de oorlog, ik was in Afghanistan dat probeerde recht te komen na verschillende conflicten, maar de ravage in de Libanese dorpen overtreft alles. Hele wijken liggen tegen de grond, maar vooraleer er te komen zie je dat veel wegen al een reparatie achter de rug hebben, dat bommenkraters gevuld zijn, en bedekt met een nieuw laagje asfalt. De oorlog heeft de infrastructuur van het land grondig aangetast, of moet je zeggen op een meesterlijke wijze vernield? Langs de wegen in de dorpen hangen de portretten van de imams, van ayatollah Khomeini, van Libanese vrijheidsstrijders, van de leiders van Hezbollah en Amal, en de gele vlaggen met groene logo’s wapperen strijdlustig in de wind alsof ze duidelijk willen maken dat hun organisaties levenskrachtiger zijn dan ooit.

Overal wordt puin geruimd en is men gestart met de wederopbouw. De Libanezen schijnen over een onvermoeibare werkkracht te beschikken en een ijzeren wil om niet te buigen voor de agressor en te laten zien dat er, ondanks alles, geld en middelen beschikbaar zijn waarvoor Hezbollah tekent. Hezbollah heeft naast een militaire vleugel ook een politiek en sociaal netwerk dat sterk verweven is in de Libanese maatschappij en zorgt onder meer voor onderwijs en verzorging.

Als wij door de dorpen rijden in onze witte wagen met zwarte UN-letters zien we kinderen wuivend de hand opsteken, jongeren maken het vredesteken, en af en toe is er wel één die ons duidelijk laat zien dat we niet gewenst zijn, en maar beter ophoepelen.

Onze houding tegenover de partners in het conflict is er één van absolute neutraliteit. Wij zijn niet ‘voor’ of ‘tegen’, maar kiezen resoluut voor hulp en steun aan de burgerbevolking, want wij zijn niet ongevoelig voor het leed dat mensen getroffen heeft.

Zaterdag 14 oktober 2006

(…) Deze namiddag keer ik terug naar de kerk van de Grieks-Katholieke gemeenschap. De Grieks-Katholieke kerk (of de Melkieten) gaat terug naar de kerk van de Apostelen, heeft de Byzantijnse liturgie gemeen met de Orthodoxen, maar dan in de volkstaal, en wordt geleid door bisschoppen en patriarchen die door Rome benoemd worden, zij maakt dus deel uit van de Katholieke Kerk.

De synode is het belangrijkste beleidsorgaan, voorgezeten door Gregorios III (Mgr. Lutfi Laham), patriarch van Antiochië, Alexandrië, Jeruzalem en van heel het Oosten. Deze kerk ligt mij nauw aan het hart omdat zij ook in Palestina en Israël aanwezig is, en onder meer père Emile Shoufani en bisschop Elias Shakour in Galilea zijn er vooraanstaande leiders.

Woensdag 25 oktober 2006

Generaal De Vos en zijn adjudant, de twee MP’s en ik verkennen vandaag het kasteel van Tibnine. Het werd gebouwd in 1105 door de kruisvaarders onder leiding van graaf de St. Omer. We stappen 17 minuten van onze compound tot aan de buitenmuren van het fort, en lopen door de toegangspoort het eeuwenoude bouwwerk in. Het poortgebouw is goed gerestaureerd, eveneens enkele grote zalen op de benedenverdieping.

De muren getuigen van de enorme grootte van het fort dat nu nog de valleien beheerst en een schitterend uitzicht biedt op de wijde omgeving. De ligging is zeer strategisch, zoals de meeste burchten die tijdens de kruisvaardersperiodes gebouwd werden. Van einde 11-de eeuw tot einde 13-de eeuw heersten de kruisvaarders met wisselend succes over het toenmalige Heilige Land. In 1187 werden ze door veldheer Saladdin verslagen in de slag bij Hittim, waardoor Jeruzalem in moslimhanden kwam, maar ze konden nog enkele steden aan de kust behouden tot einde 13-de eeuw.

Wij genieten van de schoonheid van het landschap, van de grootsheid van de burcht, en keren door de smalle straatjes van Tibnine terug.